Een weblog is natuurlijk een heel hip idee, maar als je er vervolgens nooit iets op zet wordt het toch een beetje jammer. Aangezien ik niet tot de generatie behoor van toeristen die ik hier overal tegenkom met een laptop in het hotel om hun verhalen bij te werken, viel het tot nu toe wat tegen met de internetverbinding. Je zou denken dat ik dagelijks uren de tijd heb om mijkn memoires te schrijven, maar de rust en tijd die ik verwachtte zijn nog niet helemaal ingetreden.

Vanuit Mopti, drukke havenstad in Mali en uitvalsbasis voor pinassetransport naar Timbuktu, wil ik jullie in ieder geval een teken van leven geven. Ik ben hier nu sinds een dag of 3, in een heerlijk relaxt hotel met zwembad, wat na 2 weken warm Mali een superluxe is. De eerste dagen werd ik samen met mijn reisgenoot Steve, uit Nieuw Zeeland; en Utrechtse Joris, de hele dag aangesproken door tientallen gidsen, pinasse bestuurders en verkopers. Mali heeft dit jaar een slecht jaar kwa toeristen, doordat er in het noorden vorig jaar een groep toeristen was overvallen door toearegrebellen/ je mag het natuurlijk eigenlijk niet zeggen, maar heel eerlijk gezegd vind ik ze zelf soms ook wel een beetje eng in hun blauwe jurken en tulband om hun gezicht. Helemaal aangezien ze met hun doordringende ogen vrij vasthoudend zijn in het proberen verkopen van een mes. Ik heb het maar gelaten bij een toearegring met een dorpje erop, iets vredelievender. Mopti is interessant om een paar dagen te zijn, omdat als je eenmaal door de horde verkopers heen bent, je een hele levendige haven hebt vol met pinassen die uit alle omliggende dorpen komen. Een pinas is een lange houten slanke boot, met motor. Vanuit Timbuktu komen zout en de boten zijn zo volgeladen dat ze nu met het lage water vaak vastlopen in het zand en je er wel 5 dagen over kan doen om aan te komen. Na twee dagenlang franse vertaalster te zijn voor Steve om een boot te zoeken overwoog ik nog even om gezellig mee te gaan naar timbuktu, want dat ken ik nog uit de Donald Duck en heeft een magische naam: 5 dagen in een volgepropte boot, een beperkt visum en budget, en het feit dat Timbuktu zelf toch niet zo magisch schijnt te zijn hebben me doen kiezen voor Dogonvallei.

Zometeen ga ik insjallah met een taxi Brousse naar Bandiagara vanwaar ik morgenochtend met een gids, Madou, vijf dagen door Pays Dogon ga wandelen. Het hete seizoen begint nu zo n beetje dus eens zien hoe dat gaat met klimmen. Pays Dogon schijnt practig te zijn, en voor de mensen die niet weten wat de Dogon zijn, misschien hebben jullie ze wel gezien in Groeten uit de Rimboe, met die blauwe mutsjes op? hun voorgangers in Dogon, gebergte met kliffen waar vroeger de Tellem woonden, in de rotsen. De dogon zijn veelal animistisch en ik hoop dat ik een goede gids heb uitgekozen die daar alles over kan uitleggen.

Zoals jullie misschien al begrepen reis ik op het moment alleen. De eerste tijd in Mali heb ik samen met Bouba en Astrid en Issiaga gereisd. De laatste 2 zijn samen verder gereisd en aangezien Bouba en ik in Mali Minder Makkelijke Momenten hadden, is hij teruggereisd naar Senegal waar we elkaar weer zullen zien en kijken hoe het gaat.
Het alleen reizen bevalt goed, al voel ik me in Mali veel meer een toerist dan in Senegal. Ik spreek nog steeds maar 3 woorden Bambara maar ben blij dat ik in Mopti na alle gidsen ook een groepje vrienden heb gemaakt die me niks willen verkopen maar waar ik elke dag veel mierzoete thee meedrink en discussies heb over Geloof, Thee, Nederland en Voetbal. Vooral VAN Nistelrooij leidt tot heftigfe discussies omdat een van de theevrienden wel een heel groot fan is. Het zou me niet verbazen als hij elke nacht over hem droomt.

Omdat ik niet 6 weken in een verhaal kan samenvatten maar wel in Mbour in Senegal al wat had geschreven zal ik dat er hier maar bijplakken: na de eerste 2 weken Dakar ben ik naar Mbour gegaan waar ik een week bij Nago ben geweest om te dansen en heerlijk in de zee te zwemmen.

aldus het begin:
Na twee weken in Dakar ga ik morgenochtend vroeg insjallah naar Mbour waar ik een aantal dagen bij Nago ga dansen; om traditie van vorig jaar een vervolg te geven.

Op vliegveld Leopold Senghor werd ik opgehaald door Cheikh: percussionist met wie we naar festival Demcom zouden gaan. Met een hele andere look; in gouden trainingspak omdat naar eigen zeggen mensen dat toch van hem verwachten als hij in Senegal is. Samen met Astrid die die avond ook in Dakar aankomt en haar vriendje Issiaga kunnen we in de auberge logeren die Cheikh voor een maand gehuurd had. Samen met zijn dochtertje; een broer; neefje en een vriend uit de Casamance betekent dat dat er zo n drie personen op een kamer slapen plus twee mensen in de keuken. Vergeleken met sommige families waar er 5 kinderen in een bed slapen is dat dus nog best rustig.

De eerste twee dagen hebben we dan ook heel rustig aan gedaan: dachten jullie dat ik langzaam was: probeer eens op stap te gaan met een groep Senegalese mannen die allemaal nog hun kleding tien keer willen checken haar verzorgen en zich insmeren omdat je anders zon droge huid krijgt dat je net een toubab bent. Aan de andere kant heb je natuurlijk de cremes die juist je huid bleken zodat je teint clair is. Deze worden vooral door veel vrouwen gebruikt: tot paarse uitslag en brandvlekken aan toe. Uiterlijk en kleding is in Dakar tres important. Als tourist op mijn slippers en harembroek voel ik me dan ook standaard underdressed; maar aangezien je als toubab toch altijd een beetje een alien bent maak ik me er niet al te druk om.

De eerste dagen naar Ile de Goree geweest: eiland waar slaven uit heel west afrika naartoe werden gebracht en vanuit het fort waar ze gevangen zaten werden verscheept naar Amerikas. Tegenstrijdige is dat het een relaxt eiland is met een italiaanse sfeer door alle kleine straatjes met terracotta huizen. Andere keren dat ik daar was werd ik meer geraakt door de geschiedenis en het zien van het fort nu was het toch vooral een familieuitje. Omdat het Cheikh zijn verjaardag was bedachten Astrid en ik dat we een kadootje voor hem zouden kopen. Dit leidde tot een urenlange tocht naar de markt en veel stiekem gedoe. s Avonds werd de taart en de kadootjes met veel theater en issiaga verkleed als de vrouw van Cheikh gepresenteerd. issiaga houdt nogal van theater.

Na Cheikh zijn vertrek kan ik nog een week in de auberge blijven met broertje en neefje Ada van 16. Ada is een schatje en mijn beste vriend in Dakar wat nogal wat nieuwsgierige blikken en vragen oplevert op straat; want est ce que il est: Sa Doom, sa jekerr ou sa xarit? oftewel je zoon, je man of je vriend? We hebben besloten het bij vrienden te houden.

Een oudere broer heeft danslessen voor me geregeld bij Modou en Ze, twee dansers die tien uur per dag dansen en waar ik twee weken prive sabarles heb gehad op het strand. Dit was super, na de les ben ik veel met hun groep op stap geweest, naar repetities gekeken, naar een ngente , naamgevingsfeest geweest, waar ik nog even mijn geleerde dans moest laten zien aan de hele buurt. Daarnaast naar tanebers, sabarfeesten, waar het soms handiger is om niemand te kennen, aangezien mijn naam de hele avond door de microfoon knalde, omdat ik zo aardig, mooi en lief ben, en geld geef. Ja je blijft een toubab, en zodra de persoon met de microfoon je naam hoort ben je interessant.

met zijn tienen of vijftienen zijn we veel opgetrokken en aangezien het allemaal griots zijn wordt er de hele dag gedanst, gezongen en gespeeld. En komedie gespeeld, hoewel de helft geen frans spreekt heb ik nog nooit zoveel gelachen en bovendien is mijn wolof weer een beetje beter.

Helaas was de Mak, de oudere broer; oudere broer is de Mak en verdient respect, wat minder relaxt, en aangezien ik niet met hem wilde trouwen, een vrouw regelen of met zijn 16 jarige zoon Ada wilde trouwen, heb ik goed geoefend met boos worden en ruzie maken.

Op het moment dat ik in Mali aankwam in Kayes waar we Astrid troffen, was wat ik dacht dat een muggenbult was, inmiddels zo rood, ontstoken en vol met pus, dat het ws toch geen mug was. Na het verbranden van een foto van betreffende meneer en een ritueel, kwam er in de douche opeens een beest uit deze wond, die ik er dood uittok. Deze worm heb ik omgedoopt tot de pusworm van de Mak. Blij dat ik daar vanaf was.

met dit beeld voor ogen ga ik ophouden, want een 9 place naar bandiagara vinden en aankomen, kan zo 5 uur duren al is het maar 70 km. Tijd en afstand hebben hier een andere dimensie.
in Senegal een 7 place, hier een 9 place, je zou denken dat de autos groters zijn, maar nee hoor ze stoppen gewoon nog 2 mensen meer in een HELE KLEINE auto.

Veel liefs aan julllie, en al schrijf ik niet vaak, ik denk wel aan julllie.

Trouwens nog mijn Malineze nummer:

00 223 77 666414.

embrasse